تبیین ویژگی‎های سرشتی روان انسان در قرآن

قرآن کریم، ترجمه علی مشکینی (۱۳۸۹)، تهران: مرکز طبع و نشر قرآن کریم.

* قرآن مبین، ترجمه حسین انصاریان (1391)، تهران: مؤسسۀ فرهنگی هنری المقربون.

1. ابن بابویه، محمد بن‎ على‏ (1362)، الخصال، قم: جامعه مدرسین حوزه علمیه.

2. ابن بابویه، محمد بن على‏ (۱۴۱۳ق)، من لایحضره الفقیه‏، قم: جامعه مدرسین حوزه علمیه.

3. ابن بابویه، محمد بن‎على‏ (۱۳۸۵)، علل الشرائع‏، قم: داوری.

4. ابوالمعالی، خدیجه (1400)، پژوهش کیفی از نظریه تا عمل، تهران: نشرعلم.

5. اژه‎ای، جواد (۱۳۸۵)، «انسانِ قرآن از دیدگاه فردی و اجتماعی»، روان‎شناسی و علوم تربیتی، س36، ش۳ و ۴، ص۱−۲۳.

6. اصفهانی خالقی، آتنا (۱۳۹۴)، «بررسی شخصیت و ویژگی‎های شخصیت سالم از دیدگاه اسلام»، دومین همایش علمی پژوهشی علوم تربیتی و روان‎شناسی آسیب‎های اجتماعی و فرهنگی ایران.

7. آذربایجانی، مسعود (1375)، «انسان کامل (مطلوب) از دیدگاه اسلام و روان‎شناسی»، روش‎‎شناسی علوم انسانی، حوزه و دانشگاه، ش9، ص6−21.

8. بدری گرگری، رحیم؛ امید ابراهیمی و دل‎آرام محمدی (تابستان ۱۳۹۵)، «بررسی ابعاد و آثار کرامت انسان از دیدگاه امام رضاj و مکاتب روان‎شناسی»، فصلنامۀ علمی−پژوهشی فرهنگ رضوی، س7، ش۲، ص۱۰۱−۱۳۵.

9. برک، لورا (۱۳۹۹)، روان‎شناسی رشد، به نقل از یحیی سیدمحمدی، تهران: ارسباران.

10. برنجکار، رضا (1393)، انسان‎شناسی اسلامی، قم: دفتر نشر معارف.

11. پیامی، رضا (۱۴۰۰)، سنن مبین برای زندگی بشر نوین: شرح سورۀ مبارکۀ نساء، تهران: نشر نارنگی.

12. چالمرز، آلن اف (۱۳۹۴)، چیستی علم: در آمدی بر مکاتب علم‎شناسی فلسفی، ترجمه سعید زیباکلام، چ15، تهران: انتشارات سمت.

13. حاج ابوالقاسم دولابی، محمد (۱۳۹۷)، فراعصری بودن قرآن، قم: پژوهشگاه حوزه و دانشگاه.

14. خسروپناه، عبدالحسین و رضا میرزایی (13۸۹)، «چیستی انسان‎شناسی»، انسان‎پژوهی دینی، س7، ش۲۴، پاییز و زمستان، ص۳۵−۵۶.

15. خمینی، روح‎الله (۱۳۸۸)، شرح چهل حدیث، تهران: مؤسسه تنظیم و نشر آثار امام خمینی.

16. رجبی، محمود (۱۳۹۵)، «انسان سالم و شخصیت سالم از دیدگاه قرآن»، همایش ملی سلامت از دیدگاه قرآن کریم، دوره ۲.

17. ساپینگتون، اندرو (۱۳۹۹)، بهداشت روانی، ترجمه حمیدرضا حسین‎شاهی برواتی، چ14، تهران: نشر روان.

18. سالاری‎فر، محمدرضا؛ مسعود آذربایجانی؛ سیدمهدی موسوی اصل؛ اکبر عباسی و محمد کاویانی (۱۳۹۸)،روان‎شناسی اجتماعی با نگرش به منابع اسلامی، چ7، قم: پژوهشگاه حوزه و دانشگاه.

19. السون، متیو. هرگنهان، بی آر. (۱۳۹۹)، مقدمه‎ای بر نظریه‎های یادگیری، ترجمه علی‎اکبر سیف، چ36، تهران: نشر دوران.

20. شجاعی، محمدصادق (۱۳۹۹)، «روش تحلیل کیفی محتوای متون دینی: مبانی نظری و مراحل اجرا»، مطالعات اسلام و روان‎شناسی، س14، ش27، پاییز و زمستان، ص۴۱−۷۳.

21. شجاعی، محمدصادق (1395)، «ساختار شخصیت بر اساس منابع اسلامی در چارچوب رویکرد صفات»، فصلنامه تحقیقات بنیادین علوم انسانی، ش۲، بهار، ص۱۰۵−۱۴۲.

22. شولتز، دوان پی. شولتز، سیدنی الن (۱۳۹۶)، تاریخ روان‎شناسی نوین، ترجمه علی‎اکبر سیف؛ حسن شریفی؛ حسن پاشا؛ خدیجه علی‎آبادی و جعفر نجفی‎زند، چ19، تهران: نشر دوران.

23. صالحی، اکبر و زهرا مهرابیان (1387)، «بررسی انسان‎شناسی اسلامی و انسان‎شناسی وجودگرا و مقایسه آنها»، تربیت اسلامی، دوره۳، ش۷، ص۱۳۹−۱۶۰.

24. طباطبایى، سیدمحمدحسین (1417ق)، المیزان فى تفسیر القرآن، چ5، قم: دفتر انتشارات اسلامى جامعۀ مدرسین حوزه علمیه.

25. علایی رحمانی، فاطمه؛ خضر پاک‎نیت و فهیمه غلامی‎نژاد (1397)، «بررسی تطبیقی ساختار شخصیت و ابعاد آن از دیدگاه قرآن کریم و روان‎شناسی»، دوفصلنامه علمی−ترویجی مطالعات تطبیقی قرآن و حدیث، ش10، بهار و تابستان، ص۱۳۹−۱۶۰.

26. علوی‎نژاد، سیدحیدر (۱۳۷۷)، «انسان سالم از دیدگاه قرآن»، پژوهش‎های قرآنی، ش۱۵ و ۱۶ (ویژه‎نامه انسان‎شناسی)، ص172−207.

27. فرانکل، ویکتور (۱۳۹۹)، انسان در جستجوی معنا، ترجمه فروزنده دولتیاری، چ4،‎ تهران: نیک‎فرجام.

28. فقیهی، علی‎نقی (۱۳۹۸)، «ویژگی‎های زیربنایی روان‎شناختی فطری انسانی برای تربیت مطلوب در دوره نوجوانی؛ با تأکید بر دیدگاه اسلامی»، پژوهش‎نامه اسلامی زنان و خانواده، دوره ۷، ش۱۷، زمستان، ص75−100.

29. قائدی، محمدرضا و علیرضا گلشنی (۱۳۹۵)، «روش تحلیل محتوا، از کمی‎گرایی تا کیفی‎گرایی»، روش‎ها و مدل‎های روان‎شناختی، ش۲۳، بهار، ص۵۷−۸2.

30. قمى، على بن ابراهیم‏ (۱۴۰۴ق‏)، تفسیر القمی، تصحیح طیب موسوی جزائری، چ3، قم: دارالکتاب.

31. قنبرپور، زهرا؛ مهناز علیزاده بنیسی و فاطمه سادات نجم‎الهدی (1394)، «تحلیل موضوعی شخصیت سالم از منظر قرآن و مقایسه آن با دیدگاه‎های روان‎شناسی»، کنفرانس بین‎المللی رویکردهای نوین در علوم انسانی.

32. کاویانی، محمد (۱۳۹۵)، روان‎شناسی در قرآن؛ مفاهیم و آموزه‎ها، قم: پژوهشگاه حوزه و دانشگاه.

33. کلینی، محمدبن‎یعقوب (۱۴۰۷ق)، الکافی، تهران: دارالکتب الاسلامیه.

34. مجلسى، محمد باقر بن محمدتقى‏ (1403 ق)، بحارالأنوار الجامعة لدرر أخبار الأئمة الأطهار، چ2، بیروت: دار إحیاء التراث العربی.

35. محمدى ری‎شهری، محمد (۱۳۸۷)، انسان‎شناسى از منظر قرآن و حدیث، ترجمه حمیدرضا شیخى، قم: دارالحدیث.

36. مرعشی، سیدعلی (۱۴۰۰)، درس‎نامه روان‎شناسی اسلامی، اهواز: معتبر.

37. مصباح یزدی، محمدتقی (۱۳۹۳)، انسان‎شناسی، قم: مؤسسه آموزشی و پژوهشی امام خمینی.

38. مصطفوى، حسن (۱۳۶۰)، التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، تهران: بنگاه ترجمه و نشر کتاب.

39. مطهری، مرتضی (۱۳۹۰)، انسان در قرآن، تهران: صدرا.

40. مطهری، مرتضی (۱۳۹۲)، انسان‎شناسی قرآن، تهران: صدرا.

41. نجاتی، محمد عثمان (1367)، قرآن و روان‎شناسی، ترجمه عباس عرب، مشهد: آستان قدس رضوی.

42. یالوم، اروین (۱۳۹۹)، روان‎درمانی اگزیستانسیال، ترجمه سپیده حبیب، چ14، تهران: نشر نی.

43. Hsieh, Hsiu−fang, Shannon, Sarah E. (2005), "Three Approaches to Qualitative Content Analysis", Qual Health Res, vol. 15: 1277−1288.

44. Mariette Bengtsson (2016), "How to plan and perform a qualitative study using content analysis", NursingPlus Open, vol. 2: 8−14

45. Popper, k. (1963), "Conjectures and refutations", New York: Basic Books.

46. Rescorla, R. A. (1988), "Pavlovian conditioning: It's not what to think. American psychologist", 43. 151−160.

47. Yan Zhang. Barbara M. Wildemuth,(2005), "Qualitative Analysis of Content", Human Brain Mapping 30 (7): 2197−2206.